Actuele mondiale migratieontwikkelingen en toenemende etnisch-culturele differentie in onze samenleving maken dat toekomstbestendig welzijnswerk en hulpverlening proactief moeten inzetten op ondersteuning van een superdivers doelpubliek. Gent – waar momenteel 1/5 inwoners een migratieachtergrond heeft – evolueert gaandeweg naar een  ‘majority  minority  city’  waarin  de meerderheid van de bevolking zal bestaan uit minderheden van zowel nieuwkomers als van de tweede en derde generatie landgenoten met een migratiehistoriek (Vertovec, 2007; Geldof, 2013). Bovendien vormen  de  wereldwijde  conflictsituaties  en  de  influx  van  vluchtelingen  momenteel  een  erg  actuele uitdaging in Vlaanderen en voor het Vlaamse hulpverleningslandschap in het bijzonder. 

Met betrekking tot opvoeding, ouderschap en kinderwelzijn, worden gezinnen met een recente of langere migratiehistoriek geconfronteerd met een aantal bijzondere uitdagingen, naast de opvoedingsvragen en –uitdagingen die ze met de doorsnee autochtone gezinnen delen (De Haene & Derluyn, 2015; Levi, 2014). Deze uitdagingen dienen gesitueerd binnen bredere welzijnsvraagstukken en sociale ongelijkheid in de samenleving. Er blijken echter incompatibiliteiten te bestaan tussen het formele aanbod en de opvoedingsgerelateerde  noden  van  gezinnen  met  een  recente  of  langere migratiehistoriek. Informele actoren zoals sleutelfiguren, sociaal-culturele en religieuze verenigingen uit de gemeenschap blijken een belangrijke rol te vervullen in het ondersteunen van deze gezinnen (Schrooten,Thys &  De  Bruyne, 2019; Van  den  Brandt & Van  Malderen, 2017; Vindevogel & Van Wolvelaer, 2021).

We onderzoeken de diversiteit aan gezinsondersteunende trajecten en exploreren of gezinsondersteuning beter gerealiseerd kan worden vanuit de nexus tussen informele en formele hulp en een expliciete inzet op diversiteit. In het bijzonder wordt onderzocht welke rol sleutelfiguren, sociaal-culturele en religieuze verenigingen uit de  gemeenschappen (kunnen)  vervullen  in  het  verwezenlijken  van  betere  aansluiting  tussen hulpechelons en het realiseren van een sterkere inbedding van die hulp in de gemeenschap.